Woede

Tijd niet geschreven. Druk, altijd druk.

Zou weleens willen dat het minder werd.

Zou ook regelmatig willen dat ik alleen woonde, gewoon helemaal mijn eigen ding hebben.

Maar ja, zonder kinderen zou ik waarschijnlijk ook doodongelukkig zijn.

Ik kan de kinderen goed om me heen verdragen, maar dan nog een man die zijn irritaties de gehele dag uit, nee het houdt bij mij ergens op...

Ik ben dan de hele dag in de weer, en op het moment dat hij zijn excuses aanbiedt, dan komt er bij mij een boosheid naar boven. Die uit ik niet verbaal, ik denk niet dat ik het zou durven om te schreeuwen, met spullen te smijten. Maar soms zou het me heerlijk lijken.

Heb in het verleden dan weleens een waterballet gemaakt en dat hielp op zo'n moment dan wel. Maar ja, voor zo'n dag als vandaag zou dat nog meer drukte betekenen.

Dus dan hou ik me in, uit het non-verbaal wel naar man toe en mijn kinderen krijgen er natuurlijk ook het nodige van mee, al doe ik tegen hen op zo'n moment zo normaal mogelijk.

Maar wat een woede voel ik dan...

Waarschijnlijk zit die woede er al een paar dagen, beredeneer ik nu achteraf.

Eerst de verbazing, dan het verdriet over het feit dat al die neurofeedbacksessies (ivm. mijn adhd) geen enkel zichtbaar positief resultaat hebben. Sterker nog, het lijkt of er eerder bepaalde zaken verergerd zijn aldus de psych woensdag.

Ben er volgens mij ook letterlijk ziek van geworden; zum kotzens...

En vandaag dan dit. Soms geloof ik in het lot of beter in lotsbestemming...

Wie weet blijf ik door Roel ook wel in contact komen met mijn woede...

Ach ja, soms ga ik zweven. Als ik het even niet meer weet en dit is weer zo'n moment...

Wil af van dat gezweef, wil af van de woede, wil af van...

Op zo'n dag als vandaag wil ik alleen zijn en het liefste dan nog alleen op reis zijn.

Vind het veel; moeder, vrouw, dochter van een hoogbejaarde en hulpbehoevende vrouw, begeleider, vriendin enzovoorts, enzovoorts...

Zou soms willen dat ik maar één rol had; namelijk die van Lieneke onder de palmbomen, of Lieneke in een stad in het oosten of in het westen.

Maar ja, vaker nog wil ik moeder zijn van....

met alle winden mee...

De laatste weken was ik blij! Oh, wat ging het goed met mij en met mijn zelfvertrouwen. Ik was er ook echt bewust mee bezig om niet meteen al in de underdogpositie te gaan, als ik weer eens wat kapot liet vallen (wat bij mij nu eenmaal vaker gebeurd dan bij de gemiddelde nederlander) dan maakte ik me daar niet druk om.

Het was zo...

Eergisteren kwamen er al wat scheurtjes in; ergeren aan clienten, twijfelen aan het feit waarom ik toch in hemelsnaam voor dit beroep gekozen heb. Gisteren waren het geen scheurtjes meer maar grote kloven. Ik zorgde voor teveel rookontwikkeling, het brandalarm ging prompt af en ik slaagde er niet in om deze uit te krijgen; ik vond  mijzelf dom en vroeg me af wat mijn collega van mij zou vinden. Zo ook bij blikken van deze collega, opmerkingen die ik maakte dat ik weer heel erg naar mijzelf ging kijken en oordelen.

Vannacht kon ik de slaap niet vatten; ik vervloekte mijzelf waarom ik toch in hemelsnaam ja tegen deze baan had gezegd; zo kon ik de kans op een leuke baan wel ever vergeten en meer van die rampscenario gedachtes.

Vanochtend bleek dat ik ongesteld was; as always slaap ik dan erg beroerd en ben ik onzeker. Ik had de ijdele hoop dat dit nu minder zou zijn na 7 neurofeedback sessies. Ook daaraan ging ik twijfelen...

Ik hoop dat het goed komt met me, soms twijfel ik daaraan.

Oud en afhankelijk

Vanavond op bezoek bij mijn moeder in het verzorgingshuis. Ze is daar om te revalideren van haar gebroken heup.

Met zijn vieren troonden wij het verzorgingshuis binnen. Uw moeder? Die zit boven. Zat ze daar met allemaal andere oudere mevrouwen. Ze was nog niet buiten geweest en ze was duf. En néé, het was niet fijn om de hele dag daar maar te zitten en af te wachten. als je naar de wc moest, lieten ze je alleen achter en als je klaar was en op het belletje had gedrukt, duurde het weer 10 minuten voordat ze kwamen.

Ik was toch nog aangenaam verrast over hoe luxe het verzorgingshuis eruit zag. Met al die tam-tam verhalen die de media bereiken, had ik niet verwacht dat ik er een net en verzorgd huis zou aantreffen. Ook het personeel dat ik zag; slechts 3 stuks, vond ik alleraardigst.

We gingen dus maar even wandelen; op naar de supermarkt die ertegen over lag. Terwijl ik met 3 bijna-botsingen probeerde richting te geven aan zo'n hopeloos groot winkelwagentje met auto, stonden mama en manlief buiten van de zon te genieten.

Terug moest mijn moeder naar de wc. "Lina, ga je even mee?" Prima hoor, ware het niet dat ik niet bepaald een geboren verzorgster/ verpleegster ben. Hoe moest ik haar in hemelsnaam op de wc krijgen?

Enfin, man erbij gehaald die makkelijk ook verpleger had kunnen worden. Zelfs hij was er minuten mee bezig, voordat hij de juiste oplossing had gevonden.

De kinderen renden ondertussen langs en tussen alle oudjes door. Opeens zag ik oude ogen opleven en verschenen er glimlachen op de perkamenten gezichten. Een mevrouw zag in mijn oudste dochter haar kleindochter en greep haar vast. De eerste keer liet ze dit goedmoedig toe en lachte er wat genegeerd bij. De 2e keer rukte ze zich los en kwam ze halfhuilend naar mij toe; die dus nog steeds daar samen met manlief stond, nu ons af te vragen hoe we haar in hemelsnaam van de wc weer in de rolstoel konden krijgen.

"Die mevrouw is vreemd, ze trekt mij naar zich toe en zegt dan dat ik haar kleinkind ben." Toen heb ik haar maar alvast een mini- klasje dementie gegeven en ze leek het te begrijpen. En toen we afscheid gingen nemen- jawel, mijn moeder was uiteindelijk met hulp van een verzorgster van de wc af en in de rolstoel terecht gekomen- hield zij zich verre van deze mevrouw, die ondertussen weer glazig keek.

Wat een wereld! Ik die toch altijd vrij makkelijk riep dat mama eens onzelfstandig moest gaan wonen.

Mij niet gezien, als het zo moet dan ga ik liever jonger en relatief gezond dood!

Onzekerheid (uiteindelijk)

Ja, het ging al een tijdje goed. voelde me al een aantal dagen krachtig en sterk. Ondanks mam, ondanks mijn adhd en de zoektocht hierin. Maar vandaag ging er iets mis; het begon vaniddag eigenlijk al; 2 vriendjes die kwamen spelen en ik had ook mijn eigen ding te doen.

Toen de meiden televisie hadden gekeken, ging het nog even goed; totdat H. weigerde te eten en huilde. Ik trok dat niet en bracht haar naar boven toe; daar moest ze keihard brullen en heb ik gezegd dat ze naar beneden mocht, op voorwaarde dat ze zou eten.

Dat duurde geloof ik 3 kwartier en toen had ze haar bord, met moeite, leeggegeten. Toetje; zelfs dat ging niet van een leien dakje. Wat doe ik fout, vraag ik me dan af?

Enfin, daarna was het weer buiten spelen wat een bottleneck was. Ik probeerde kordaat  maar rustig te blijven. Totdat ik H. naar bed bracht en weer eenzelfde ritueel plaatsvond. Toen heb ik dat even laten duren en ben oudste naar bed gaan brengen.

Al met al was ik helemaal op en afgebrand en ging ik op zolder in een hoekje heel hard huilen. Dat duurde 10 minuten, zo schat ik, totdat oudste kwam melden dat ze niet kon slapen van de buitenspelende kinderen (zou het waar zijn; of was it me?). Ik bij haar liggen en dat deed me eigenlijk wel goed. En haar ook. Ik merkte dat er weer een golf van onzekerheid bij mij naar binnen was gespoeld. Door mama, door mijn onzekerheid of ik wel word uitgenodigd voor het sollicitatiegesprek op mijn invalwerk?

Nu is het wel vrij rustig; al kan ik niet wachten tot ik met de neurofeedback begin. Ik hoop zo dat daardoor mijn leven makkelijker zal verlopen; minder ups en downs, meer stabiliteit en rust. De mogelijkheid hebben om iets chronologisch en rustig aan te pakken in plaats van druk en chaotisch.

Oh, was het alvast maar zover...

Gebroken heup

Ja, mijn moeder is van de bank gevallen; van vrijdag op zaterdagnacht. Glaasje teveel op en al erg oud. Kruipend naar haar alarmeringssysteem- die ze ook om haar nek had kunnen dragen, maar ach ja, dat staat zo suf he? Toen op de knop geduwd en daar stonden dan even later 4 stevige kerels aan haar bed + buurvrouw. "Ik schrok me rot, zei ze, toen ik opeens 4 van die kerels aan mijn bed zag staan". Toen werd ze naar het ziekenhuis vervoerd en als het goed is, ligt ze nu onder het mes.

Sneu voor haar; hulpeloos overgeleverd aan mensen die het beste met haar voor hebben. Sneu ook omdat ze dat maar zelden inziet; ze ziet vooral dat mensen haar haar vrijheid afpakken, dat ze zich met haar bemoeien en dat er dingen gebeuren over haar hoofd heen.

Lastig ook voor ons, voor mij. Ik kan weer van alles regelen; en het is de vraag of "madam"- ja mijn moeder is een echte ouderwetse madam- het daarna wel accepteert.

Kan ze in mijn ouderlijk huis blijven wonen? Ze wil natuurlijk wel want de piano.. en haar vrijheid. Maar ze kan het niet aan; het huis is altijd al een zooi geweest; ik herinner me niet anders. Alleen nu wordt het erger; vieze kleding, een koelkast die uitpuilt met produkten die allang over de datum zijn en ga zo nog maar even door.

Ik doe het met alle liefde; ik hou van dat mens al is ze nog zo eigenzinnig. Maar ja, als je alles hebt gedaan en ze wil het niet meer; dan gebeurt het ook niet.

En ja, zo kunnen we nog wel even doorgaan; tot het straks echt te laat is. Hoe kan ik haar overtuigen dat ze echt niet meer thuis kan wonen? Dat is me nog nooit gelukt in al die tientallen keren. Nu wel? Ik heb er een hard hoofd in.

Gelukkig is het mijn lieve moeder en hoop ik haar nog heel lang te houden;  want ze is naast hartstikke eigenwijs ook lief, intelligent en creatief; praten over politieke situaties, andere landen en in andere talen; het kan allemaal...

Oh, wat zal ik dat op een dag gaan missen...

ADHD deel 2

Gisteren de uitslag van het qeeg. Een qeeg lijkt op een gewoon eeg. Ik kan er niet meer van maken als niet technisch persoon. Ik kreeg toen allerlei zuignapjes op mijn hoofd en aan de hand hiervan werden de activteiten in mijn hersenen gemeten.

Enfin, gisteren de uitslag. Niet dat ik de technische uitslag goed kon volgen, het enige dat ik kon volgen was dat blauw onderactiviteit betekende en rood overactiviteit. Nu was rood wel goed vertegenwoordigd, en zo legde de psych mij uit; betekende dit dat ze in de neurofeedback training die ik ga krijgen; ze meer rust willen aanbrengen.

Neurofeedback, zul je je mogelijk afvragen; wat is dat? Ik zal mijn best doen; ook bij neurofeedback krijg je allerlei zuignapjes op je hoofd geplakt en is het de bedoeling om de hersengolven die met een bepaalde klacht verband houden te onderdrukken en de hersengolven die de klacht verminderen juist te versterken.

prettig idee dat er gewerkt kan worden aan de problemen die ik ervaar in het  dagelijks leven. Waar loop ik dan allemaal tegenaan?

Tegen het druk en altijd maar bezig zijn; behalve als ik omval van de slaap dan wil ik nog weleens gaan liggen; anders ga ik altijd maar door. Rustig naar een film kijken; kan ik niet behalve als ik in de bioscoop zit. Als ik aan iets begin, begin ik ook nog aan zeven andere dingen; weet vervolgens niet meer in welke volgorde ik het moet doen en raak de draad kwijt. Gevolg: chaos.

Verder ben ik snel met mijn reacties; het kost mij moeite om- in privé- situaties, de ander uit te laten praten. Ik denk heel snel en reageer al op hetgeen de ander me wil gaan vragen, dat heb ik vaak al na 3 woorden door. Of niet, en dan sla ik de plank mis.

En dan ook het slapen; ik ben vaak zo druk dat het mij niet lukt om een goede nachtrust te hebben. In mijn hoofd ben ik ook altijd bezig.

En nu ben ik bezig met twee meisjes; die zich om de computer heen dringen en ruzieën wie er lettertjes mag typen op de computer.

Oh ja, zo druk als ik kan zijn. Ik kan gelukkig ook nog rustig zijn en iets geduldig uitleggen.. Wel handig als je moeder bent.

Een andere wereld

Gisteren ingevallen in een ander woonbegeleidingscentrum voor mensen met een verstandelijke beperking. En daar vielen me een aantal zaken op, met name mijn eigen reacties en verwonderingen.

Hoe snel ik kan reageren en bijvoorbeeld vragen kan stellen; terwijl ik een paar seconden later zelf het antwoord al vind. "Waar is de wasgelegenheid?", terwijl deze zich achter mijn rug bevindt. Daar klets ik me dan wel weer uit; "nee, ik bedoelde de douche" maar ondertussen...

Een ADHD- symptoom; snel zijn en alert, meteen reageren. Nu lukt me het in een gesprek, zeker als het serieus is, om wel mijn mond even te houden en niet meteen te reageren. Gisteren echter lukte mij dit niet zo goed. Of het aan de nieuwe situatie ligt en mijn gehaastheid; met een sneltreinvaart rijden en natuurlijk niet kunnen vinden, ondanks de tom tom, waardoor ik al een drukte in mij heb. Ik weet het niet; feit is dat ik er nu op let en het me opvalt.

Verder vond ik het heerlijk om 's avonds in zo'n rustig kneuterig dorp rond te lopen en diverse clienten te bezoeken; twee jongens die samenwoonden; ik had ze alweer tot de verstandelijk beperkte homoscene gerekend maar dat bleek allerminst het geval; gewoon 2 jongens die elkaar al jaren kennen en maten zijn. Leuk om mee te helpen met koken; alles op zijn tijd, oerhollands eten en alles- waarschijnlijk al jarenlang- volgens hetzelfde ritueel.

Ook in de grote woning zelf; de mensen die er wonen zijn als kleine kinderen; compleet met knuffels voor het slapen gaan, niet kunnen lezen, ze moeten helpen met douchen. Alles gaat volgens hetzelfde voorspelbare ritueel. Wel charmant om gade te slaan en er eens onderdeel vanuit te mogen maken.

Alleen zou het me denk ik toch snel gaan vervelen; hetzelfde ritueel iedere dag; dezelfde handelingen. Met sommigen is een goed gesprek mogelijk, maar bij de meesten mag je blij zijn als je ze kunt verstaan.

En toch, mooi; om erbij te mogen zijn als mensen zich douchen en ik daar dan zo ongeveer letterlijk met mijn neus opsta en de rug in dien te zepen. Terwijl ik dit schrijf, gaat er alweer zo'n pijlsnelle associatie door me heen; "kan ik dit wel opschrijven, of word ik nu al gerekend tot dat stelletje zonderlinge figuren die slechte dingen doen met kwetsbare mensen."

Of de voeten dien af te drogen, kleren uit te zoeken, samen de picto's door te nemen en er getuige van te zijn hoe een bewoonster nog even uitgebreid met haar babypop knuffelt voor ze in slaap valt.

Ach ja, idyllisch ja. Vooralsnog ben ik een stadsmens en hou ik ook van de drukte en de afwisseling.

Lina

communicatie

Vanochtend simulatiepatient bij de fontys hogeschool. Interessant om te doen; een rol te simuleren voor- in dit geval- verpleegkundigen in opleiding. Leuke, sociale mensen; prettig om mee te werken.

Ik was 7 x een mevrouw die moeite had met het geven van borstvoeding. Ik merkte dat ik het af en toe lastig vond om echt een rol te spelen.Iets waar ik normaal gesproken nooit moeite mee heb, maar omdat ik me al zo verbind met de student en rekening houdt met zijn/ haar opdracht, is het af en toe lastig om echt bij mijzelf en dus bij mijn rol te blijven.

Ook het geven van feedback, vanuit de rol van deze borstvoeding gevende mevrouw, vond ik niet altijd even makkelijk. Ben toch geneigd om in te gaan op de persoon. Kritisch dus...

Was het ook de snelheid waardoor ik het lastig vond om verbonden te blijven? Wanneer ben ik wel verbonden? Vaak niet, om je eerlijk de waarheid te zeggen. Ik ben in Amerika, of bij volgende week vrijdag, bij vanmiddag; in ieder geval denk ik veel over de toekomst na.

Terwijl ik tegelijkertijd ervaar hoe prettig het is om in het hier en nu te zijn; zoals me meestal wel lukt als ik mijn rol aan het spelen ben. Dan hoef ik even niets anders te zijn dan een of andere patient en mijn rol te kennen en in te spelen op de ander.

De studenten moesten mij informeren; de meesten ging dat heel aardig af. Één meisje adviseerde veel. En dit vond ik toch eigenlijk heel prettig ook al was dat niet de bedoeling. Dit geeft voor mij ook weer hoe gewend ik ben aan adviezen te ontvangen en te geven ipv. objectief te informeren.

Wat weet ik toch nog weinig over communicatie denk ik dan na zo'n ochtend, en tegelijkertijd weet ik dat ik er ook wel het nodige van af weet. Weet ja, alleen het toepassen en niet in de valkuilen stappen van oordelen, beoordelen, ongevraagd te adviseren; dat blijf ik nog steeds lastig vinden...

Tegengestelde werelden

Vind het wel een gekke situatie. Schizofrene situatie zou ik het haast noemen, al weet ik dat ondertussen dat schizofrenie iets heel anders is dan gespletenheid van de geest.

Vandaag een relaxte dag gehad; kinderfeestje van oudste dochter in het park; spelen, cadeautjes uitpakken, lachende en soms ook een huilende kinderen; niets vreemds..

Daarna naar de tuin; alwaar we het beestjespad gingen wandelen; kinderen die genieten van het omspitten van de aarde in de hoop een paar levende beestjes aan te treffen. Groot is de hilariteit als een van de kinderen een vreemdsoortig rood beest tevoorschijn tovert. Nog groter wordt het als ik een grote spin vang. De fascinatie voor de natuur; zo puur als kleuters die nog kunnen hebben; fantastisch.

Tegelijkertijd, nou ja bijna, vind er aan de andere kant van Nederland een bloedbad plaats; een man die "zomaar" talloze andere mensen neerschiet en uiteindelijk zichzelf van het leven beroofd. Deze man was vast allang niet meer verwonderd van alles wat in de natuur groeit en bloeit. Was hij wanhopig, wraakzuchtig? Verdrietig, of gewoon psychotisch?

Waarschijnlijk zal het antwoord nooit helemaal duidelijk worden en zal het een mix zijn van bovenstaande factoren en nog veel meer...

Triest; het raakt me dat dit de realiteit is waarin wij leven; zelfs in het nog altijd welvarende Nederland.

Speeltuin

Vrijdagmiddag; kinderen die k.o. zijn na een week school, verjaardag vieren en andere voor kinderen intensieve zaken. Ik besluit om ze mee naar de speeltuin te nemen; leuk in het park, mooie omgeving, goed weer. Niets zal een prettige middag in de weg staan..

Aangekomen bij de speeltuin zijn er enkele andere kinderen en een moeder. De moeder is in paniek omdat zij een oorbel kwijt is geraakt en de kinderen moeten van de schommel af om mama mee te helpen. Gelukkig voor mama (en de kinderen) wordt de oorbel weer snel gevonden en kunnen de kinderen verder gaan met spelen.

Jongste dochter komt bij me zitten en slurpt achterelkaar een pakje appelsap leeg, oudste dochter gaat eerst klimmen en klauteren...

De andere kinderen vinden deze dochter wel interessant en zoeken contact. "Op welke school zit jij?, "hoe oud ben jij?" Mijn dochter, vermoeid van alle gebeurtenissen, besluit categorisch haar mond te houden. Tot haar grote ontsteltenis geeft jongste dochter braaf antwoord op alle antwoorden: "zij is zeven" en "we zitten op de regenboogschool".

De andere kinderen vinden eensgezind dat mijn dochter niet zevn kan zijn en dochter zet het op een brullen en komt bij mij zitten. Ik op mijn beurt probeer haar te vermannen, maar dat werkt averechts. Ik besluit om te achterhalen wat er speelt en vraag of ze de meisjes soms niet zo leuk vindt en ze daarom zo reageert. Dat blijkt te kloppen. Ik geef haar wat adviezen en hoop dat het beter gaat. Blijkt ook niet te werken. Hoe krijg ik deze dochter veerkrachtig, vraag ik me af?

Andere dochter vermaakt zich uitstekend in haar eentje en vindt even later een vriendinetje waarmee ze zandkastelen maakt.

Ik stel mijzelf allerelei vragen en geef zo mogelijk nog meer antwoorden in de hoop dit probleem "glad" te kunnen trekken. Dan ga ik bellen en wordt vrolijk van het telefoongesprek. De rest van de dag ben ik een relaxte mama en weet kleine en grote verdrietjes te verhelpen. Dat werkt dus, zelf het goede voorbeeld geven. Zo simpel en tegelijkertijd o zo, moeilijk...